سایه مشاغل مزاحم روی سر خانه‌ها | از صنف کانال کولرسازان خیابان دستغیب تا بنکداران انبار نفت
تاریخ انتشار: ۲۲ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۹۷۴۴۷
به گزارش همشهری آنلاین، وجود مشاغل مزاحم و آلاینده در بافت‌های مسکونی معضل جدی شهری چون تهران است که به‌دلیل مسائل زیست‌محیطی، مشکلات و چالش‌هایی را برای شهروندان ایجاد کرده و ازاین‌رو انتقال آنها مطالبه اصلی پایتخت‌نشینان است. البته آسیب‌های زیست‌محیطی تنها یک‌روی مشاغل مزاحم به‌حساب می‌آید؛ آن روی دیگر سکه، ناایمن شدن محیط پیرامونی چنین مشاغلی همچون صنف کفاشان بازار، آبکاری‌های شوش و موتورسازی‌های مولوی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بر همین اساس ساماندهی و انتقال اینگونه از مشاغل بنا بر درخواست‌های فراوان شهروندان در برنامه کاری مدیریت شهری قرار گرفته؛ اگرچه براساس اظهارنظر یکی از اعضای شورای شهر تهران گویا اخیراً ترک فعل‌هایی در این مورد رخ داده و به نظر می‌رسد سایه این مزاحمان قرار است روی پهنه‌های مسکونی مستدام باشد.
همجواری اصناف مزاحم با بافت‌های مسکونی، سابقه چندین‌ساله دارد، اما در گذر زمان به‌دلیل متراکم شدن بافت‌های مسکونی این همسایگی، زندگی شهروندان را دچار اختلال کرده است؛ نمونه آن را می‌توان در خیابان دستغیب (منطقه ۹) مشاهده کرد؛ خیابانی که در قرق صنف سازندگان کانال کولر است یا حضور بنکداران در خیابان‌های انبار نفت و محله شادآباد. براساس بند ۲۰ماده ۵۵ قانون شهرداری‌ها، مدیریت شهری علاوه بر جلوگیری از ایجاد و راه‌اندازی هرگونه کسب‌وکاری که موجب بروز مزاحمت برای ساکنان و مسائل زیست‌محیطی می‌شود، وظیفه ساماندهی مشاغل مزاحم را هم به‌عهده دارد. سال ۹۶آیین‌نامه ساماندهی مشاغل و انتقال اصناف مزاحم شهری در هیأت دولت تصویب و مقرر شد ۲۵رسته شغلی از تهران منتقل شوند.
اجرای مصوبه قانونی و انتقال اصناف
براساس مصوبه مذکور (آیین‌نامه بند ۲۰ماده ۵۵قانون شهرداری‌ها) مدیریت شهری خروج اصناف مزاحم از بافت‌های مسکونی را در دستور کار داشته و همچنان هم دارد، اما رویکرد مدیران شهری در فراهم بودن زیرساخت‌ها، روند انتقال این اصناف را کند کرده است. چرا که اصناف فارغ از مزاحم و آلاینده‌بودن، کسب‌وکار مردم محسوب می‌شوند و از این راه ارتزاق می‌کنند؛ بنابراین جابه‌جایی و نقل‌وانتقال باید به‌گونه‌ای باشد تا کمترین آسیب متوجه آنها شود؛ مانند کاری که در بازار آهن اجرایی شد و پس از انتقال آن از شوش و مولوی به محله شادآباد زمینه برای فعالیت آهنگران فراهم شد. یا اوراقچی‌های شوش که سال‌ها با حضورشان سبب نارضایتی شهروندان شده بودند، بعد از مهیاشدن زیرساخت‌ها در شهرک ثامن‌الحجج محله خاوران حدود ۴۰۰واحد صنفی به آنجا منتقل و ساماندهی‌شدند.
ترک فعل در انتقال کارگاه کفاشان
پس از آغاز به‌کار مدیریت شهری در این دوره، موضوع انتقال کارگاه‌های کفاشی مطرح شد. کارگاه‌هایی که علاوه بر آلایندگی زیست‌محیطی به‌دلیل استفاده از مواد اشتعال‌زا، مانند بمبی هستند که براثر سهل‌انگاری می‌توانند محدوده وسیعی از بافت‌های پیرامونی را دچار حریق کنند؛ بنابراین انتقال آنها ضرورت دارد؛ اما به‌گفته رئیس کمیته ایمنی شورای شهر تهران از ابتدای سال تاکنون اقدامی در این‌خصوص انجام نشده است. مهدی بابایی ضمن اظهار بی‌اطلاعی از آخرین وضعیت این صنف با بیان اینکه به‌نظر می‌رسد اندک، ترک فعلی صورت گرفته و نیاز به پیگیری دارد، تأکید کرد: «ساماندهی و انتقال مشاغل مزاحم از اولویت‌های اقدامات شهرداری تهران محسوب می‌شود و نباید هیچ عاملی سبب کندشدن این فرایند شود و قطعاً پیگیر موضوع انتقال کارگاه کفاشان و سایر مشاغل مزاحم خواهم بود.»
تسریع مراحل انتقال با امضای تفاهمنامه
مدیریت شهری در راستای ساماندهی مشاغل مزاحم، اقداماتی انجام داده و برنامه‌هایی هم پیش‌بینی کرده، اما به‌دلیل گستردگی و پراکندگی این اصناف در بافت‌های مسکونی، کارهای صورت گرفته، چون قطره‌ای در دریا هستند و به همین دلیل شهروندان تصور می‌کنند مدیریت شهری این موضوع را از دستور کار خارج کرده است.
امضای تفاهمنامه شرکت ساماندهی صنایع و مشاغل شهر تهران با شرکت شهرک‌های صنعتی، جدیدترین اقدام شهرداری تهران در راستای انتقال اصناف مزاحم به حریم شهر است که نشان می‌دهد مدیریت شهری در این دوره پیگیر مطالبات مردم و ساماندهی مشاغل مزاحم است؛ تفاهمنامه‌ای که سوم آبان منعقد شد و با شناسایی اولویت‌های صنوف، استقرار آنها در شهرهای صنعتی انجام‌می‌شود.
کد خبر 719674 منبع: روزنامه همشهری برچسب‌ها مشاغل شهردارى تهران تهران پایتختمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: مشاغل شهردارى تهران تهران پایتخت بافت های مسکونی ساماندهی مشاغل مشاغل مزاحم مدیریت شهری اصناف مزاحم زیست محیطی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۹۷۴۴۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کیفیت و بی‌توجهی: دست اندازی در جاده پیشرفت راهسازی ایران
سال ۱۸۵۲ بود که بشر برای نخستین‌بار در خیابان‌های شهر پاریس آسفالت ریخت. از آن به بعد، این فناوری نفتی محبوب‌تر شد و با رشد صنعت خودرو، ضرورت پیدا کرد. کشوری در جهان نیست که خیابان آسفالت نداشته باشد.
به گزارش پدال، هر بار که از خانه خود بیرون می‌آییم، آسفالت یکی از اولین تصاویری است که آن را می‌بینیم؛ هرچند که کمتر به چشم می‌آید. بنابراین می‌توان با اطمینان گفت که نقشی اساسی در زندگی ما دارند.
متاسفانه با وجود اینکه کشور ما یکی از اصلی‌ترین و بزرگ‌ترین تولیدکنندگان نفت جهان به شمار می‌رود، در فراهم‌آوری آسفالت باکیفیت برای شهروندانش مشکل دارد. پس در این مقاله بر آن شدیم که نگاهی به این مسئله داشته باشیم که اصلا آسفالت خوب چگونه است؟ چه پیش‌نیازهایی برای تولید آن وجود دارد؟ سپس به مشکلات اصلی راهسازی شهری و بین‌شهری نگاهی می‌اندازیم.
در انتها هم به پاسخ شهرداری‌ها به معضل سرعت یعنی دست‌اندازها ادای احترام خواهیم کرد. اما پیش از هر چیزی، شایسته است نگاهی مختصر به نحوه تولید آسفالت داشته باشیم.
ابتدا سنگدانههای سرد مانند شن و ماسه به خشک‌کن منتقل می‌شوند. سنگدانههای خشک‌شده با استفاده از صفحه ارتعاشی در اندازه‌های مختلف دسته‌بندی می‌شوند و به ترکیب قیر و مواد فیلر می‌رسند تا ذخیره‌سازی شوند.
واحد کنترل کیفیت، استاندارد آنها را بررسی می‌کند. در این فرایند از آسفالت بازیافتی هم استفاده می‌شود که میزان آن باید درحد طبیعی باشد وگرنه افزایش آن باعث کاهش کیفیت آسفالت خواهد شد.
شاید برای مصرف‌کننده، صاف‌ترین و تیره‌ترین و خط‌کشی‌شده‌ترین شکل آسفالت بهترین آن باشد اما پیش از تبدیل کردن خیابان به پیست مسابقه باید به نکاتی توجه شود.
کیفیت بالای قیر، دانه‌بندی مناسب سنگ‌دانه در مرحله تولید، مقاومت فشاری مناسب و استفاده درست از گیلسونایت، زیرسازی درست، سطح روان آسفالت‌کاری، مقاومت کششی خوب، مقاومت در برابر ترک‌خوردگی و قیمت مناسب از جمله ویژگی‌های اصلی یک آسفالت درخور هستند. با در نظر داشتن این فاکتورها، بهتر می‌توان به خیابان‌ها و جاده‌های داخلی نگاه کرد و آنها را ارزیابی کرد.
چرا آسفالت خوب مهم است؟نهایتا چه راه خاکی باشد و چه آسفالت، خودروهای ما آن را می‌پیمایند. اما در پذیرش این واقعیت نه‌چندان خوشایند دو فاکتور مهم وجود دارد: نخست آنکه به‌عنوان شهروندان این سرزمین باید بدانیم که لایق خدمات شهری درست و مناسب هستیم.
هرچند این کلیشه در سراسر جهان وجود دارد که «مردم باید حقشان را از مدیران، طلب کنند» اما هیچ‌گاه نباید این مسئله باعث شود تا جایگاه خود را فراموش کنیم. هدف اصلی ایجاد یک سازمان خدمات‌رسانی است نه بهانه‌تراشی!
دوم آنکه بهره‌مندی از آسفالت مناسب می‌تواند تاثیر به‌سزایی روی سلامت خودروهای ما داشته باشد. بخش بزرگی از خودروهای بازار داخلی بی‌کیفیت هستند. شرایط اقتصادی مشتری ایرانی را مجاب کرده تا به پایین‌ترین سطح امکانات مانند سیستم تهویه و بالابر برقی شیشه بسنده کند (هرچند این مورد هم تا چندی پیش به‌عنوان آپشن معرفی می‌شد).
پس اگر خودروی بی‌کیفیت را در خیابان یا جاده بی‌کیفیت قرار دهید، نتیجه آن چیزی جز افزایش استهلاک خودرو، ناراحتی سرنشینان و افزایش دردسرهای سازمان‌ها نیست.
تصور کنید یک خیابان مهم و پرتردد در شهر ۶۰ هزار نفری «الف»، کیفیت مناسبی دارد، به‌اندازه کافی بزرگ است و به‌جای دست‌اندازهای بی‌امان، از خط‌کشی درست و سیستم ترافیکی هوشمندانه استفاده می‌کند و صدالبته مانند سطح کره ماه، مملو از چاله نیست.
تردد خودروها در این مسیرها سروصدای کمتری در کابین ایجاد می‌کند. خط‌کشی‌ها هم می‌توانند به حرکت مردم نظم بیشتری بدهند تا حرکت ترافیک روان‌تر باشد. در نتیجه، آرامش راننده و سرنشینانش بیشتر حفظ می‌شود که خود، روی کیفیت رانندگی و کاهش تصادفات تاثیری مثبتی خواهند گذاشت.
علاوه‌بر آن، شهر ظاهر مرتب‌تری می‌گیرد و سطح رضایت عمومی از زندگی در آنجا افزایش پیدا می‌کند. اگر خیابان‌های شهرهای زیبا یک فاکتور مشترک با یکدیگر داشته باشند، آن آسفالت و خیابان‌کشی مناسب است.
از دید نگارنده، در زمینه زیبایی شهری، پس از آسفالت و ساختمان‌های مرتب، خودروها اهمیت پیدا می‌کنند. من هم دوست دارم با خرید یک دستگاه پورشه ماکان به زیبایی شهرم کمک کنم اما همان‌طور که در مقالات دیگر اشاره کرده‌ام، گاراژ خانه‌ام برای آن جا ندارد!
بی‌شک پاسخ این سوال، یک «بله» به‌وسعت ایران است. پیشتر در مقاله‌ای جداگانه به نبود آینده‌نگری در طراحی شهری اشاره کرده بودیم که می‌توانید آن را از بخش مقالات مرتبط (ابتدای مطلب) مشاهده کنید. کیفیت پایین زیرسازی یکی از اصلی‌ترین معضلات راهسازی ایران است. مسئولان راهداری و شهرداری‌ها به‌گونه‌ای در انجام پروژه‌ها «صرفه‌جویی» می‌کنند که انگار اگر یک پروژه با کیفیت «عالی» به اتمام برسد، آن مسئول را تبعید خواهند کرد.
سازمان‌های ما برای حفظ سرمایه و جبران کمبود بودجه‌هایشان از کیفیت خدمات کم می‌کنند اما دریغ از آنکه همین انتخاب باعث خرج و نگرانی بیشتر برای مردم و خود سازمان مربوطه می‌شود. نمونه آن هم در مناطق مسکونی و جاده‌های بین‌شهری کم نیست.
اگر شما هم یک مسیر را روزانه طی کنید، با چاله‌ها و خرابی‌های آن آشنا می‌شوید. برای اینکه از وضعیت جاده سایر نقاط کشور هم با خبر باشید، کافی است یکبار بلیط هواپیما تهیه نکنید و با پژو یا سمندهای زرد خطی از شهر «الف» به «ب» بروید.
نمی‌دانم چه کسی، چگونه و در نتیجه چه اتفاقی استفاده از دست‌انداز در خیابان‌ها و به‌ویژه، جاده‌های کشور مناسب و «عقلانی» دانسته است؟ از زمانی که به‌عنوان یک کودک دوچرخه‌سواری یاد گرفتم، با دست‌انداز سر کوچه مواجه شدم.
به یاد دارم که به من می‌گفتند وجود آنها برای کاهش سرعت مردم و موتورسواران ضروری است. تا اینکه با خودرو در جاده‌های شمال کشور، از خراسان‌شمالی تا گیلان، سفر کردم و با دست‌اندازهای بی‌شمار روبه‌رو شدم.
دست‌اندازهایی که اگر با سرعت قانونی جاده از آنها عبور کنید، حتما اتفاقی ناگوار برای شما یا خودروتان رخ خواهد داد. بی‌شک شماری از آنها هم فاقد تابلوی هشدار هستند که خود احتمال عبور نامناسب از روی دست‌انداز را افزایش می‌دهد.
برایم سوال است که چگونه مردم کشورهای دیگر از تاجیکستان گرفته تا ایالات‌متحده به اندازه ما به دست‌انداز نیاز ندارند؟ یعنی ما موتورهای بیشتری داریم؟ با توجه به جمعیت کشور آمریکا این مورد بعید است. آیا خودروهایمان سریع‌تر هستند؟ گمان نمی‌کنم چون حتی مردم تاجیکستان هم به انواع مرسدس‌بنز و بنتلی دسترسی دارند پس قطعا سریع‌تر نیستیم.
آیا رانندگی پرخاشگرانه‌ای داریم؟ پس چرا مسئولان توانمندتری برای «مدیریت درست» رفتارهای ترافیکی روی کار نمی‌آیند؟ دوست دارم این مطلب را با همان سوالی که آغاز کردم خاتمه دهم: چرا کشور نفت‌خیز ایران، همچنان از مسیرهای بی‌کیفیت رنج می‌برد؟ چرا از دست سرعت‌گیرها راحت نمی‌شویم؟
کانال عصر ایران در تلگرام
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است